Doktoraty/PhD Theses

Permanent URI for this community

https://repozytorium.amu.edu.pl/handle/10593/51

Dostęp do pełnego tekstu niektórych prac doktorskich, zgodnie z podpisaną przez autora pracy licencją może zostać ograniczony. Oznacza to, że pełen tekst pracy będzie dostępny dla uprawnionych użytkowników tylko z komputerów na terenie Biblioteki Uniwersyteckiej.

Browse

Now showing 1 - 20 of 2789

A Narrative Intervention Program for the Building of a Preferred Alternative Narrative in light of the Experiences of Adolescents with Multidimensional Learning Disabilities and Attention Difficulties
(2021) Wizman-Man, Dickla; Krauze-Sikorska, Hanna. Promotor; Marciniak, Mateusz. Promotor
This research study examines the personal narratives of twenty graduates with multidimensional learning disabilities and attention difficulties who completed their studies in a special education school and integrated into an intervention program that acts in the school. The program “Life Stories for Personal Development” is based on the principles of the narrative paradigm and constitutes an inseparable part of the curriculum in the school. In this research study, use was made of qualitative-narrative research. The findings were collected using semi-structured narrative interviews that were recorded. In addition, use was also made of different quantitative personality questionnaires. The aim of the use of the quantitative questionnaires was to describe the group and to define the narrative of the extensively researched population, with reference to different personality attributes – family support, self-efficacy, self-direction, optimistic approach to life, and future orientation – studies. The interviews and the questionnaires were distributed at the end of their studies in the educational framework at two points of time in their lives – with their entrance into the school and before their integration into the intervention program and at the end of the studies after three years of participation in the intervention The program recognizes the power of the story that the person tells about his life to shape and channel life and recruits this power for the educational treatment activity. The program focuses on the person’s ability to change the narrative, through group and individualized processes. The objective of the research study was to learn about the personal experience and the graduates’ perception about different dimensions in their lives such as family support, peer group, approach to life, future orientation, self-efficacy, and self-image. For this purpose, the phenomenological paradigm was chosen as a theoretical framework that guides the research that seeks to understand the subjective experiences and meanings that the graduates give to their lives as people with learning disabilities and attention difficulties, while building a theoretical framework that will further the understanding. In the qualitative analyses the relationships between past and future personality traits of self-esteem, self-efficacy, optimism, and family support were examined. The results showed that there are differences between past and future scores in the measurements of self-esteem, self-efficacy, and optimism. In the case of each of the personality factors, the score was higher in the future than in the past. However, in the measurement of level of family support, no significant difference was found. A positive correlation was found between past self-esteem and past self-efficacy measured at the same time, suggesting that the higher one’s self-esteem was in the past, the higher one’s self-efficacy was too, and vice versa. Similarly, a significant positive correlation was found between future self-esteem and future self-efficacy, suggesting that the higher one’s self-esteem is in the future, the higher one’s self-efficacy is too, and vice versa. And the same goes for the relation between those characteristics in the future. According to the results of analysis of relations between the scores on the Personality Questionnaires, the higher one’s self-esteem is in the future, the higher one’s optimism is, and vice versa. In other words, if the individual’s self-image in the future is higher, then the level of optimism will be higher, and the reverse is true. No other same time relations were found to be significant. Another important issue is that the higher one’s self-efficacy was, the lower the future optimism, and vice versa. No other significant relations were found in the data. The responsibility of this research study led me to return to the field of education when I am equipped with a greater understanding of the graduates’ narratives. The implications of this research study belong to the field of therapy and the field of education. In the field of therapy, one of the aspects emphasizes the importance of the narrative instrument: life stories as an instrument of treatment and assessment in the education work with children. This trend joins the trend of many researchers who address the profound and therapeutic meaning of the narrative story, since it is an organizing principle in the person’s experience of himself. The research study is intended to help the support factors – the education institutions in general and the special education institutions in particular – to know in-depth the difficulties faced by learning disabled people and to develop awareness regarding their influence and ability to help them effectively promote the quality of their lives.
A narratological analysis of the vampire character in Stephenie Meyer’s Twilight saga
(2020) Rosenberg, Shiri; Stachura, Paweł. Promotor
Stephenie Meyer is the author of bestselling young-adult novels, most importantly Twilight (2005), New Moon (2006), Eclipse (2007), and Breaking Dawn (2008), which form the Twilight series. The dissertation compares the narrative structure and imagery in Stephenie Meyer’s Twilight books and in fairy tales. Because of significant and numerous similarities, Meyer’s novels can be identified as modern-time fairy tales. The novels include a number of well-known stock images, plots, and characters, which are identified and discussed in the present discussion. One of the key concepts in the present inquiry, as defined in the first chapter, is the literary fairy tale and its relation to the folk tale. In the Twilight novels, Stephenie Meyer combines fairy tale material with the vampire character and imagery related to the vampire theme, discussed in the second chapter. This combination is an important research area in the present study, and it leads to interesting results. The dissertation will present a brief historical outline of the vampire character in literature and present the transformations of themes, functions, and readership of vampire fiction, from pre-modern times to the late 20th century.
A typology of biconstituent hypotactic adjectival syntagms in Modern Written Arabic
(2008) Michalski, Marcin; Bańczerowski, Jerzy
POLSKI: Rozprawa dotyczy dwuskładnikowych (dwuwyrazowych) przymiotnikowych (w których przynajmniej jeden składnik jest przymiotnikiem) syntagm hipotaktycznych we współczesnym literackim języku arabskim. W celu przedstawienia typologii takich syntagm, będącej systematycznym opisem fragmentu składni tego języka, użyte zostały pojęcia z teorii J. Bańczerowskiego dotyczących kwalifikacji (determinacji), rządu, zgody i wyrazu. W pracy zaproponowano dziewięć wymiarów (parametrów), w które pogrupowane zostały cechy charakteryzujące syntagmy. Wymiary te tworzą przestrzeń semantyczno-syntaktyczną, w ramach której syntagmy analizowane są pod względem przynależności ich składników do kategorii części mowy, rodzaju wykładników morfologicznych, ich własności linearnych oraz własności syntaktycznych. Praca zawiera listę typów wyznaczanych przez poszczególne cechy charakteryzujące syntagmy. Syntagmy analizowane w pracy wyekscerpowane zostały z korpusu tekstów pisanych, artystycznych i prasowych. Praca zawiera rozdział poświęcony definicji przymiotnika we współczesnym literackim języku arabskim i odróżnieniu go od rzeczownika jako odrębnej części mowy.
(A)seksualni w kulturze. Obrazy seksualności ludzi starych w polskiej prozie XXI w.
(2018) Szurgot-Prus, Ewelina; Gajewska, Grażyna. Promotor
Celem dysertacji jest przedstawienie seksualności starych ludzi w literaturze polskiej po 2000 roku. Uważam, że analiza tych utworów pozwala odsłonić, w jaki sposób przedstawiany jest za pośrednictwem literatury tak zwany wiek kulturowy oraz przejawy seksualności w późnych latach ludzkiego życia. W pracy stawiam tezę, że w polskich powieściach wydanych po 2000 roku obraz starości jest konwencjonalny. W każdej z powieści podkreślane są cechy uważane szablonowo za przymioty starości. Osoby stare zazwyczaj opisuje się jako zrzędliwe, schorowane, wścibskie, samotne, pozbawione seksualnej atrakcyjności. W literaturze analizowanego okresu często powielane są stereotypy dotyczące zachowań, potrzeb, marzeń, oczekiwań w intymnym związku, w relacjach rodzinnych, czy szerzej pojmowanej społeczności. Jednocześnie eksponowanie, a czasami wręcz przerysowanie cech, poglądów i zachowań bohaterów analizowanych utworów służy temu, by odsłonić ową stereotypowość zburzyć wyobrażenie o starości jako o biernym oczekiwaniu na śmierć. W rozprawie przeanalizowane zostały utwory takie jak: "Berek" Marcina Szczygielskiego, "Miłość. Reaktywacja" Hanny Samson, "Starsza Pani wnika" Anny Fryczkowskiej, "Lala" Jacka Dehnela, "Spotkamy się w Honolulu" Jerzego Sosnowskiego, "Stary człowiek i morze" Jacka Burrego, "Małe wieczności" Ryszarda Botwiny, "Zuza albo czas oddalenia" Jerzego Plicha.
Abelian varieties over p-adic fields
(2020) Garnek, Jędrzej; Gajda, Wojciech Jerzy. Promotor; Naskręcki, Bartosz. Promotor
Celem tej pracy jest przedstawienie wyników dotyczących trzech problemów związanych z rozmaitościami abelowymi nad ciałami p-adycznymi. W pierwszej części rozprawy badamy arytmetyczną złożoność p-torsji rozmaitości abelowej nad ciałem liczb p-adycznych. Jest to związane z otwartym problemem, postawionym przez David i Westona w 2008 r. W pracy wskazujemy na związek tego problemu z pojęciem kanonicznego podniesienia rozmaitości abelowej. Próbujemy również zweryfikować hipotezę David i Westona dla krzywych eliptycznych z mnożeniem zespolonym, co prowadzi do poszukiwania liczb pierwszych w ciągach zadanych rekurencyjnie. W następnej części pracy badamy ekwiwariantne zachowanie ciągu Hodge'a-de Rhama dla krzywej z działaniem grupy skończonej w dodatniej charakterystyce. Pokazujemy między innymi, że jeżeli ciąg Hodge'a-de Rhama tej krzywej rozszczepia się, to działanie to musi być słabo rozgałęzione. Omawiamy również twierdzenia odwrotne oraz wskazujemy na powiązanie tego problemu z podnoszeniem nakryć do pierścienia wektorów Witta długości 2. Pozwala nam to na wskazanie nowych przykładów rozmaitości abelowych bez kanonicznych podniesień. W ostatniej części pracy dowodzimy dolnego oszacowania na liczbę klas ciała podziału. Oszacowanie to zależy od rangi grupy Mordella-Weila rozmaitości abelowej oraz redukcji punktów p-torsyjnych.
Acykliczne analogi oligonukleotydów otrzymywane metodą chemii „Click”
(2015-04-30) Gładysz, Michał; Milecki, Jan. Promotor
Reakcja katalizowanej jonami miedzi (I) cykloaddycji pomiędzy alkinem i azydkiem, miała duży wpływ na rozwój badań nad nowymi pochodnymi oligodeoksynukleotydów. Możliwość utworzenia triazolowego połączenia internukleotydowego w łańcuchu DNA, niesie ze sobą korzyści w postaci redukcji ujemnego ładunku polianionowej struktury oraz zwiększenia odporności na działanie nukleaz. Celem niniejszej pracy było opracowanie syntezy azydowego oraz alkinowego bloku budulcowego, które zostały wykorzystane do otrzymywania acyklicznych analogów nukleozydów, aktywnych w reakcjach typu „Click”. Wykorzystanie acyklicznych struktur miało na celu uproszczenie procesu syntetycznego. Zadowalające wyniki uzyskano podczas syntezy pochodnej adeniny zarówno z podstawnikiem alkinowym i azydkowym oraz dla pochodnej tymidyny z podstawnikiem azydkowym. Przeprowadzona następnie reakcja typu CuAAC zaowocowała otrzymaniem dwóch analogów acyklicznych dinukleotydów, z łącznikiem triazolowym. Następnie wprowadzono grupę ochronną DMT oraz amidofosforyn, w celu zwiększenia ich aktywności w procesie zautomatyzowanej syntezy DNA na podłożu stałym. Przeprowadzono syntezę dwóch serii 12-merycznych oligodeoksynukleotydów posiadających modyfikację acyklicznymi dinukleotydami obu typów na końcu 5’ lub w środku łańcucha. Produkty oczyszczono elektroforetycznie lub za pomocą HPLC i zbadano trwałość termodynamiczną tworzonych przez nie dupleksów DNA. Wybrane związki zostały przebadane pod kątem określenia aktywności przeciwnowotworowej. Struktury potwierdzono za pomocą analizy 1H NMR, 13C NMR oraz MALDI TOF MS.
Adaptacja kamieniołomów dla potrzeb turystyki na przykładzie Kopalni Wapienia „Tarnów Opolski”
(2011-05-10T07:42:00Z) Marciniak, Adam; Skoczylas, Janusz. Promotor
Wykorzystanie wyrobiska po okresie eksploatacji skał nie jest problemem nowym zarówno w Polsce jak i na świecie. Powiązane z tym działania koncentrują się główne na minimalizowaniu skutków eksploatacji surowców skalnych i próbie przywrócenia wyrobiska środowisku. Należy jednak mieć na uwadze, że liczba kamieniołomów wciąż się zwiększa, a corocznie wydawane są nowe pozwolenia na eksploatację. W efekcie powoduje to powstanie nowych terenów poeksploatacyjnych, których efektywną adaptację utrudnia brak uniwersalnych scenariuszy postępowania. Z tego też powodu w niniejszej dysertacji podjęto próbę opracowania schematu postępowania, uwzględniającego istniejące zasoby kamieniołomu, oraz zapotrzebowanie społeczne na adaptację w celu umożliwienia płynnego przejścia z fazy eksploatacji surowca do zagospodarowania obiektu. Zakres badawczy pracy koncentruje się na: - określeniu zapotrzebowania społecznego na kierunki adaptacji kamieniołomu, - weryfikację metody AHP (Analytic Hierarchy Process) oraz AHP/BOCR w przypadku wyboru kierunku adaptacji wyrobiska, - weryfikację scenariusza adaptacji wyrobiska. Aplikacja zaproponowanego scenariusza została przeprowadzona na przykładzie czynnego kamieniołomu w Tarnowie Opolskim. Wynikiem przeprowadzonych prac jest powstanie scenariusza postępowania w przypadku adaptacji obiektów po eksploatacji surowców skalnych na cele turystyczne umożliwiającego: - przewidywanie i planowanie możliwości adaptacji wyrobiska w zależności od momentu zakończenia eksploatacji, - wyznaczenie głównego kierunku adaptacji kamieniołomu, bazując na aktualnych lub perspektywicznych zasobach kamieniołomu, - wyznaczenie szczegółowych kierunków adaptacji kamieniołomu zgodnie z zapotrzebowaniem społecznym, - ocenę zaproponowanego sposobu adaptacji pod kątem korzyści, jakie może ono przynieść, a także kosztów, jakich będzie wymagała realizowana inwestycja. Zaprezentowany w pracy scenariusz, stwarza możliwości kompleksowego podejścia do problemu adaptacji kamieniołomu na cele turystyczne i może znaleźć szerokie grono odbiorców zarówno wśród samorządów lokalnych jak i zakładów górniczych.
Adaptacja wielkopolskich gmin do ekstremalnych zdarzeń pogodowych w świetle koncepcji elastyczności (resilience)
(2019) Choryński, Adam; Matczak, Piotr. Promotor; Jeran, Agnieszka. Promotor
Praca, wpisując się w nurt socjologii katastrof, polskim (max 1400 znaków) skupia się na zjawisku ekstremalnych zdarzeń pogodowych, przyglądając się sposobom, w jaki lokalne systemy społeczno-ekologiczne - gminy - radzą sobie z zagrożeniem, jak i konsekwencjami wystąpienia tychże ekstremów. Gminy stanowią przestrzeń najbardziej narażoną na skutki zdarzeń, ale też najbardziej zaangażowaną w związane z ekstremami działania. Badanie koncentruje się zarówno na pewnych procedurach i działaniach w związku z zagrożeniem intensywnymi zjawiskami meteorologicznymi, ale też eksploatując koncepcję elastyczności (resilience), zwraca uwagę na funkcjonalny kontekst zdarzeń meteorologicznych, dzięki którym systemy społeczne modyfikują swój potencjał do działania w związku z konsekwencjami ekstremalnych zjawiskpogodowych. Cel, jaki jest stawiany 't' niniejszej pracy, to analiza sposobów funkcjonowania wybranych gmin w Wielkopolsce w obszarze zarządzania ryzykiem związanym z ekstremalnymi zdarzeniami pogodowymi, wskazanie typów elastyczności lokalnych systemów i określenie, jakie układy typów elastyczności dają się stwierdzić w tych gminach. W badaniu wykorzystano dane statystyczne dotyczące interwencji PSP w Wielkopolsce w latach 2010-2016, dane meteorologiczne, a także zrealizowano 40 wywiadów pogłębionych z przedstawicielami lokalnych systemów zarządzania ryzykiem związanym z ekstremalnymi zdarzeniami pogodowymi w ośmiu wielkopolskich gminach.
Addukty chiralnych amin drugorzędowych z 1,1,3,3,3-pentafluoropropenem oraz heksafluoropropenem – synteza i zastosowanie w reakcjach fluorowania
(2012-10-03T07:55:10Z) Bilska, Monika; Koroniak, Henryk. Promotor
Szerokie spektrum aktywności biologicznej, a także zaskakujące właściwości związków fluoro-organicznych wzbudzają zainteresowanie tą dziedziną chemii wśród wielu grup badawczych na całym świecie. Atom fluoru, a także wiązanie C-F wykazują odmienne właściwości elektronowe w porównaniu z atomem wodoru oraz wiązaniem C-H, które w zdecydowany sposób wpływają na właściwości cząsteczek organicznych. W środowisku naturalnym istnieje niewiele pochodnych fluoroorganicznych, a ich szerokie zastosowanie w wielu dziedzinach życia, pociąga za sobą potrzebę opracowywania nowych bardziej skutecznych i selektywnych metod ich otrzymywania. Jedną z takich metod jest reakcja dehydroksyfluorowania, czyli substytucja nukleofilowa grupy hydroksylowej w cząsteczkach alkoholi atomem fluoru. Synteza nowych związków o właściwościach fluorujących, z grupy α-fluoroamin, w reakcji chiralnych drugorzędowych amin alifatycznych i cyklicznych z 1,1,3,3,3-pentafluoropropenem oraz heksafluoropropenem, a także badanie ich skuteczności i selektywności w reakcjach dehydroksyfluorowania prostych alkoholi oraz pochodnych węglowodanów jest tematyką niniejszej rozprawy doktorskiej. W pracy zaprezentowano badania nad regio- oraz stereoselektywnością reakcji dehydroksyfluoro-wania trzeciorzędowych alkoholi – pochodnych di-O-izopropylidenoheksofuranozy z wykorzysta-niem DAST oraz PFPDEA (odczynnika z grupy α-fluoroamin). Rozpatrując strukturę otrzymanych fluorowanych pochodnych ustalono konfigurację D-gluko na atomie węgla C-3 pierścienia heksofuranozy. W kolejnym etapie pracy zsyntetyzowano nowe czynniki fluorujące w reakcji 1,1,3,3,3-pentafluoropropenu oraz heksafluoropropenu z chiralnymi drugorzędowymi aminami alifatycznymi dostępnymi handlowo oraz z chiralnymi drugorzędowymi aminami cyklicznymi otrzymanymi z L-proliny. Nowe czynniki o właściwościach fluorujących testowano w reakcjach z mieszaninami racemicznymi prostych alkoholi drugorzędowych. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, iż nowootrzymane odczynniki z grupy α-fluoroamin są efektywnymi czynnikami o właściwościach fluorujących, o porównywalnej skuteczności do już znanych z literatury odczynników należących do tej samej grupy. Jednocześnie ustalono, iż centrum chiralne w cząsteczce reagenta fluorującego nie miało znaczącego wpływu na stereochemię reakcji dehydroksyfluorowania, gdyż otrzymane fluorki były mieszaninami racemicznymi. W pracy podjęto również badania nad regio- oraz stereoselektywnością reakcji dehydroksyfluoro-wania wcześniej otrzymanych mieszanin diastereoizomerów alkoholi z zastosowaniem jako czynników fluorujących nowych związków, a także porównano ich skuteczność na podstawie reakcji fluorowania tych samych mieszanin alkoholi z DAST, odczynnikiem Ishikawy oraz PFPDEA. Na podstawie uzyskanych wyników wywnioskowano, iż na przebieg reakcji fluorowania wpływ ma przede wszystkim struktura substratu.
Administracja diecezji Pontu w późnym Cesarstwie Rzymskim
(2018) Smorczewski, Łukasz; Prostko-Prostyński, Jan. Promotor
Zasadniczym celem dysertacji jest rozpatrzenie dziejów późnorzymskiej administracji cywilnej w diecezji Pontu (od Dioklecjana do czasów dynastii Heraklidów). Do tej pory ta jednostka terenowa Cesarstwa Rzymskiego nie stała się przedmiotem kompleksowych studiów. Analiza obecnego stanu badań w sposób jasny dowodzi, że mamy do czynienia jedynie z przyczynkami w marginalny sposób odnoszącymi się do powyższego zagadnienia. Niewykorzystana została zwłaszcza bogata baza źródłowa obejmująca akta normatywne, narracje literackie, prowincjonalne katalogi, dokumenty kościelne i epigrafikę. Konieczne jest zatem wypełnienie luki istniejącej w literaturze przedmiotu, poprzez zaprezentowanej pierwszej monografii poświęconej funkcjonowaniu diecezjalnego aparatu w Poncie. Dysertacja składa się z trzech rozdziałów, które podzielone są na mniejsze jednostki. Rozdział pierwszy odnosi się do chronologii utworzenia diecezji, jako ogniwa terenowej administracji w państwie. W tym celu autor przeanalizuje kwestie związane ze zmianami znaczenia terminu διοίκησις = dioecesis przed reformami Dioklecjana i Konstantyna I. Ponadto omówiona zostanie koncepcja Th. Mommsena, który zaproponował datację powstania diecezji na rok 297. Weryfikacja danych prozopograficznych z okresu tetrarchii umożliwi korektę zaproponowanej przez Mommsena chronologii. Następnym krokiem będzie zdefiniowanie różnicy występującej pomiędzy agentes vices praefectorum praetorio i wikariuszami diecezji. Zgodnie z przedstawioną interpretacją agentes z czasów Dioklecjana nie działali jeszcze w diecezjalnych strukturach, lecz pełnili funkcję ekstraordynaryjnych zastępców prefekta pretorio w danym regionie. Dopiero Konstantyn Wielki wprowadził podział terytorialny państwa na diecezje w latach 312-324. Terminus ante quem powołania diecezji Pontu jest z całą pewnością 19 lipca 325 roku. Kolejni cesarze określili rolę diecezjalnego zwierzchnictwa, jako elementu pośredniego w imperialnej administracji Rzymu. Proces ten zakończył się około 372 roku nadaniem wikariuszowi tytułu spectabilis. Ostatnim z badanych w tym rozdziale zagadnień będzie datacja katalogu Incipit eiusdem nomina provinciarum omnium (zwanej też Laterculus Veronensis) i jego znaczenia dla opisu wewnętrznej struktury diecezji Pontu. Autor przychyla się do wcześniejszych postulatów historyków, aby za termin powstania dokumentu uznać okres panowania Konstantyna I. Co więcej, dwie glosy widniejące we fragmencie rękopisu, opisującym układ prowincji diecezji Pontu, nie są późniejszymi interpolacjami. Wnikliwe analiza inskrypcji namiestników prowincji wskazuje, że pierwsza z nich odnosi się nie do podziału Paflagonii na dwie części, ale do rozpadu prowincji Pontus-Paflagonia. W jego wyniku powstały dwie odrębne prowincje pontyjskie: Diospontus i Pontus Polemoniacus. Natomiast druga glosa informująca o aneksji Armenii Minor też została błędnie zinterpretowana. Raczej odnosiła się ona do stanu zwasalizowania sąsiedniego państwa, krótko po zawarciu przez Rzym traktatu pokojowego z Persją sasanidzką w 299. Stan podległości Królestwa Armenii utrwalił Maksymin Daja w 312 roku. W rozdziale drugim poruszona zostanie hierarchia prowincji wchodzących w skład diecezji Pontu od IV do VII wieku. Początkowo autor omówi wcześniejszy etap kształtowania się rzymskiej administracji terenowej w północnej Anatolii. Następnie scharakteryzowana zostanie specyfika prowincjonalnych namiestnictw przed reformami Justyniana I. Przedstawiony układ dowodzi, że ta diecezja nie była w pełni zuniformizowaną i jednolitą strukturą. Dalszym etapem ewaluacji będzie rozpatrzenie sprawy integralności wewnętrznej diecezji Pontu. W literaturze pojawiają się sugestie o dwóch potencjalnych cesjach w czasach Konstantyna Wielkiego i Konstancjusza II. Autor neguje zasadność powyższych hipotez. Pierwsze istotne zmiany w funkcjonowaniu diecezji przynoszą reformy justyniańskie z lat 535 i 536. Cesarz Justynian pragnąc ukrócić nadużycia związane z praktyką suffragium, zdecydował się na rozwiązanie urzędu wikariusza oraz powołanie nowych namiestników w randze vir spectabilis. Posiadali oni komendę wojskową, ale tylko w granicach zarządzanej prowincji. Ośrodek władzy administracyjnej przesunął się z prowincji zachodnich i centralnych na rzecz wschodnich jednostek terenowych. W 548 roku władze zrewidowały dotychczasową politykę, przywracając wikariusza Pontu. Główną przyczyną dokonanej zmiany była plaga rozbójnictwa w regionie. Dlatego odnowiony urząd miał do dyspozycji oddział wojskowy. Ostatni odnotowany przez historyków wikariusz sprawował swój urząd w 610 roku. Przyczyną rozwiązania diecezji w VII wieku była zapewne militaryzacja państwa, spowodowana przez długoletni konflikt z Persją sasanidzką, a później inwazję muzułmanów. Istnienie wydzielonej administracji cywilnej w tych warunkach stało się niemożliwe. Trzeci rozdział przedstawia kompetencje wikariusza i jego biura. Zachowana baza źródłowa ukazuje aktywność tego urzędnika w czterech sferach działalności publicznej: • sądownictwa; • kontroli fiskalnej; • nadzoru instytucjonalnego; • ochrony porządku publicznego. Wikariusz pełnił nie tylko funkcję instancji apelacyjnej, ale interweniował w spory sądowe, które w jego opinii przekraczały uprawnienia zwykłego namiestnika. Obszar jego jurysdykcji został ograniczony w ustawie Konstancjusza II z 3 maja 361 roku. Odtąd obywatele Bitynii oraz Paflagonii składali apelacje przed trybunałem prefekta Konstantynopola. Akty normatywne prezentują urząd diecezjalnego naczelnika, jako gwaranta poprawności wdrażanych procedur skarbowych. Przedmiotem jego oceny były zwłaszcza oszacowania podatkowe miejskich kurii. W aspekcie nadzoru instytucjonalnego jego zadania koncentrowały się głównie na inspekcjach prowincji, kontroli lokalnej sieci - cursus publicus i współpracy z Kościołem. Ważnym zadaniem wikariuszy Pontu było zapewnienie porządku publicznego. W pierwszych dekadach V wieku władze zdecydowały nawet o tymczasowym zastąpieniu wikariusza komesem, którego naczelną troską była deeskalacja buntowniczych nastrojów w regionie. W momencie ustania zagrożenia cesarz Teodozjusz II powrócił do praktyki nominacji wikariuszy (połowa lat trzydziestych V wieku). Kwestia ochrony porządku publicznego nie doczekała się satysfakcjonującego rozwiązania aż do czasów reform justyniańskich. Druga część rozdziału poświęcona została strukturze diecezjalnego officium i prozopografii wikariuszy. Spośród dwudziestu przykładów karier urzędniczych jedynie trzynaście należy uznać za w pełni wiarygodne. Na ich podstawie można stwierdzić istnienie trwałych tendencji w aspekcie pochodzenia danego urzędnika oraz preferowanej religii. W czasach tetrarchii pojawiający się viceprefekci pochodzili głównie z Zachodu. Za rządów Konstancjusza II i Walensa wikariusze rekrutowali się spośród kręgów urzędniczych wywodzących się z diecezji Pontu. Po akcesji Teodozjusza I ponownie zarządcami diecezji zostają przedstawiciele zachodniej elity. W przypadku preferencji religijnych, to aż do końca pierwszej połowy IV wieku dominują wyznawcy tradycyjnych kultów grecko-rzymskich. Ostatnie dekady przynoszą zmianę omawianej tendencji na korzyść chrześcijaństwa, które utrzymuje status religii państwowej w kolejnych wiekach. Podsumowując, zaprezentowana dysertacja będzie pierwszą monografią przedstawiającą niezwykle złożony problem funkcjonowania diecezjalnej jednostki, wprowadzającą przy tym kolejny punkt do dyskusji uczonych nad historią regionalną późnego Cesarstwa Rzymskiego.
Administracyjne kary pieniężne
(2017) Staniszewska, Lucyna; Wojtczak, Krystyna. Promotor
Kary administracyjne zastępują odpowiedzialność za drobne wykroczenia i przestępstwa, pozbawiając strony gwarancji właściwych w sprawach karnych. Są one sankcjami niezależnymi od sankcji karnych, jednakże ich dotkliwość powoduje, że są bardziej odczuwalne dla sprawców, aniżeli kary grzywny. Częste sięganie przez ustawodawcę po te instrumenty jest spowodowane tym, że mogą one być nakładane na podmioty zorganizowane a nadto, że są one szybko egzekwowane. Kary pieniężne są wygodnym narzędziem do pozyskania środków przez państwo i samorządy. Ze względu na element represyjny powinniśmy postulować do ustawodawcy, aby administracyjne kary pieniężne były zdefiniowane prawnie, a nadto by uregulowano dla nich następujące zasady: legalności, proporcjonalności, nie – retroakcji, przedawnienia karalności i wykonania administracyjnej kary pieniężnej, multiplikacji kar administracyjnych za to samo zachowanie oraz ne bis in idem. Natomiast wśród proceduralnych gwarancji istotne jest uregulowanie praw sprawcy do niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie wszczęcia postępowania oraz grożącej mu karze, czasu na przygotowanie obrony, a dla osób, które nie mają środków na pokrycie kosztów zastępstwa prawnego przez zawodowego pełnomocnika, prawa do bezpłatne korzystanie z pomocy prawnej. W rozprawie podjęto próbę wyważenia gwarancje praw ukaranych, aby z jednej strony zachować sens kar pieniężnych stanowiących instrumenty skutecznego administrowania, a z drugiej strony, aby zapewnić poszanowanie praw ukaranych, w najwyższym możliwym stopniu.
Administracyjnoprawna sukcesja ustrojowa przy zmianach w zasadniczym podziale terytorialnym
(2021) Kudra-Ostrowska, Anna; Ziemski, Krystian M. Promotor
Przedmiotem rozprawy jest problematyka następstwa prawnego organów administracji publicznej w zakresie kompetencji administracyjnoprawnych ujmowana jako skutek zmian w zasadniczym podziale terytorialnym kraju. Celem podjętej analizy jest wykazanie prawdziwości hipotezy, zgodnie z którą zmiana właściwości miejscowej organów administracji publicznej w związku ze zmianami w zasadniczym podziale terytorialnym kraju nie przerywa, ani nie zmienia treści stosunków prawnych zawiązanych przez organ-poprzednika prawnego, stosunki te są bowiem ex lege kontynuowane przez organ-następcę prawnego – niezależnie od tego, czy zmiana terytorialna polega na utworzeniu nowej jednostki samorządu terytorialnego, zniesieniu jednostki istniejącej, podziale jednostki, połączeniu jednostek, czy wyłącznie na zmianie granic pomiędzy jednostkami. Zakresem przeprowadzonych badań objęto w szczególności: problematykę kontynuacji wszczętych i niezakończonych postępowań administracyjnych po zmianie właściwości miejscowej organów w związku ze zmianami w zasadniczym podziale terytorialnym kraju, ważności aktów administracyjnych wydanych przez organ, który utracił właściwość w związku z tymi zmianami, zasad wyznaczania organów nadzoru w postępowaniach nadzwyczajnych w związku z ww. zmianami, a także obowiązywania aktów prawa miejscowego po wejściu w życie ww. zmian na obszarach objętych tymi zmianami.
Agents of change. Feminist literary magazines, editors, and the politics of cultural production in Canada (1970-2000)
(2020) Markowicz, Marcin; Rzepa, Agnieszka. Promotor
This study investigates the role of feminist literary magazines and their editors as facilitators of change within Canadian literary and cultural field from the 1970s through the 1990s. Such an investigation entails a broader analysis of the politics of cultural production in Canada with a focus on the production and editing of selected publications in the context of feminist publishing and alternative publishing, including an analysis of networks, relations and exchanges among editors, contributors, readers, and institutions. The publications chosen for analysis – Room of One’s Own (1975- ), Fireweed (1978-2002), CV2 (1975- ), Tessera (1984-2005) and (f.)Lip (1987-1990) – are examined as representatives of women’s literary magazine culture that emerges in the mid-1970s, signaling a shift in Canadian literary magazine history that has remained largely unexplored. Research questions at the core of the study relate to the nature of agency of both editors and their publications, the degree of embeddedness of feminist periodical production in changing socio-political and cultural contexts, the politics of editing and producing feminist literary magazines in Canada, and the links between editing, representation and legitimation of writing by women marginalized on the grounds of race, sexual orientation and class.
Akcesja Polski do Unii Europejskiej na łamach prasy regionalnej Ziem Zachodnich
(2011-02-14T10:26:45Z) Olechowska, Paulina; Sakson, Andrzej. Promotor
Rozprawa ma charakter interdyscyplinarny, z pogranicza politologii i medioznawstwa. Przedmiotem badań jest analiza zawartości prasy trzynastu regionalnych dzienników województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i dolnośląskiego, które ukazały się w okresie od V 2002 – V 2004 (w którym odbywała się rządowa ogólnopolska kampania przedreferendalna oraz działania informacyjne i edukacyjne poprzedzające członkostwo Polski w Unii Europejskiej). Istotne dysproporcje pomiędzy tekstami o charakterze informacyjnym i opiniotwórczym (publicystyka) dowodzą, iż przy opisie zagadnień unijnych prasę regionalną charakteryzował wysoki poziom sprawozdawczości. W materiałach publicystycznych wszystkich 13 dzienników regionalnych Ziem Zachodnich przeważał pozytywny stosunek do integracji Polski do UE. W czasie kampanii informacyjnej dotyczącej akcesji Polski do Unii Europejskiej wykorzystywano przede wszystkim argumenty ekonomicznych korzyści przystąpienia Polski do UE. Liczba publikacji prasowych o tematyce unijnej była skorelowana z kalendarzem ważnych wydarzeń w stosunkach między Polską a Unią Europejską. Po ogłoszeniu wyników referendum akcesyjnego zainteresowanie problematyką unijną w analizowanych mediach uległo jednak wyraźnemu zmniejszeniu. Liczba publikacji na temat UE w okresie przedreferendalnym była prawie dwukrotnie większa niż w okresie pomiędzy referendum a akcesją Polski do UE. Na obszarze przygranicznym, na którym polsko-niemieckie kontakty są codziennością, akcesja stanowiła jeden z wielu instrumentów kształtujących sąsiedzkie stosunki. Publicyści regionalnych gazet byli przekonani, że po 1 maja 2004 roku rozpocznie się nowy etap wspólnych dziejów. Wielokrotnie powtarzano hasło „wspólnoty interesów”.
Aktorstwo studyjne: poszukiwania, kształcenie, postawa
(2017) Pietkiewicz, Agnieszka; Ziółkowski, Grzegorz. Promotor
Celem mojego doktoratu zatytułowanego „Aktorstwo studyjne: poszukiwania, kształcenie, postawa” jest refleksja nad jedną z ważnych odmian sztuki aktorskiej, realizowaną współcześnie w teatrach, które przynależą do tradycji studyjno-laboratoryjnej. Nieopisany dotąd należycie model aktorstwa zakorzeniony jest w praktyce i badaniach nad naturą tej sztuki, przeprowadzonych przez polskiego reżysera teatralnego Jerzego Grotowskiego, a także twórców takich, jak Eugenio Barba (Odin Teatret) czy Włodzimierz Staniewski (Europejski Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice”), w pewnym stopniu inspirujących się jego dorobkiem artystycznym i/lub twórczo odnoszącym się do niego. W pracy wprowadziłam rozróżnienie na tradycję bezpośrednią i pośrednią, ilustrując ją przykładami zespołów polskich i włoskich. Do linii tradycji bezpośredniej należą zespoły, których liderzy pracowali osobiście z Grotowskim, inspirują się jego wizją aktorstwa i próbują rozwijać niektóre aspekty jego twórczości (m.in. Piotr Borowski – Studium Teatralne, Warszawa; Thomas Richards, Mario Biagini – Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards, Pontedera; Domenico Castaldo – Laboratorio Permanente di Ricerca sull’Arte dell’Attore di Domenico Castaldo, Turyn). Linię pośrednią wyznaczają artyści, którzy nawiązują do pracy Grotowskiego poprzez pracę jego współpracowników, takich jak Barba i Staniewski. Są to m.in. Teatr Pieśń Kozła, Wrocław; Teatr Zar, Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Wrocław; Teatr Węgajty i Schola Teatru Węgajty, Węgajty; Regula contra Regulam, Mediolan; Teatro Potlach, Sara Fabina; Teatro dell’Albero, Mediolan.
Aktualizacja legendy. Życie, posag i problem Halszki z Ostroga
(2011-06-09T07:49:11Z) Zagórska, Sylwia; Lapis, Bohdan. Promotor
Aktualizacja legendy Halszki z Ostroga, czyli Elżbiety Ostrogskiej to zjawisko niezwykle ciekawe, gdyż dotyczy postaci należącej do niewielkiego grona kobiet staropolskich, o których wiemy więcej, niż tylko czyimi były córkami, żonami i matkami. Ostrogska stała się jedną z pierwszych, polskich emancypantek, sławną bohaterką obyczajowego skandalu, tajemniczą Czarną Księżniczką o wielkiej sile artystycznej inspiracji. Genezą legendy o Halszce był konflikt o jej rękę i posag wywołany przez pierwszych panów w Polsce i na Litwie, ale również – i to niezwykłe – pragnienie wyjścia dziedziczki ogromnej fortuny poza role przeznaczone dla renesansowej kobiety, związane wyłącznie z płcią. Burzliwe życie księżniczki w centrum ważnych wydarzeń politycznych i przemian społecznych, jej niezrozumiałe decyzje otwierające pole dla wyobraźni doprowadziły do rozgłosu problemu Elżbiety Ostrogskiej na terenie jagiellońskiej monarchii jeszcze za jej życia i niedługo po śmierci, co znalazło odzwierciedlenie w sprzecznych ze sobą przekazach historycznych. Owa niejednoznaczność dała Halszce drugie, legendarne życie, które nie stanowi konstrukcji niezmiennej. Ulega aktualizacji zgodnie z potrzebami swego czasu i pragnieniami ludzi. Kolejne wersje i modulacje legendy Czarnej Księżniczki stanowią cenne źródło wiedzy dla historyka próbującego poznać wyobrażenia i poszukiwane wartości przez ludzi żyjących w różnych epokach. Zjawisko adaptacji tejże legendy w nowych warunkach i do nowych celów pozwala włączyć się w dyskurs na temat związku między tradycją a historią, co od wieków stanowi interesujący przedmiot badawczy.
Aktualny stan lodowca Sven (Svalbard) oraz zmiany jego cech fizycznych po zakończeniu Małej Epoki Lodowej
(2013-09-13) Małecki, Jakub; Kostrzewski, Andrzej. Promotor
Topniejące lodowce Svalbardu są wczesnym wskaźnikiem zmian klimatycznych. Celem niniejszej rozprawy jest rozpoznanie stanu aktualnego małego lodowca dolinnego Ziemi Dicksona, lodowca Sven (Svenbreen), Petuniabukta (rejon Pyramiden), na tle zmian jego cech fizycznych po Małej Epoce Lodowej. Analiza danych topograficznych dla kilku lodowców Ziemi Dicksona wskazuje na wyraźny ubytek ich masy w średnim tempie -61 ± 15 cm a-1 w latach 1960-2009 z powodu ocieplenia klimatu w regionie. Lodowiec Sven wykazał najbardziej powolne zmiany geometrii (-43 ± 13 cm a-1). Lokalne czynniki środowiskowe ograniczające negatywne zmiany w jego obrębie poddane zostały szczegółowym badaniom i pokrywały glacjo-meteorologię, warunki bilansu energii i strukturę bilansu masy lodowca. Specyficzne warunki na powierzchni lodowca przekładają się na jego wyjątkową strukturę termiczną i hydrologię. Wyniki badań pozwalają stwierdzić, że quasi-kontynentalny klimat środkowego Svalbardu, modyfikowany przez czynniki lokalne, wyraźnie wpływa na funkcjonowanie lodowca Sven, oraz że niektóre małe lodowce Svalbardu mogą być znacząco mniej wrażliwe na zmiany klimatu niż się powszechnie sądzi. Dalsze badania powinny zweryfikować reprezentatywność badanego lodowca na potrzeby ekstrapolacji wyników na większy obszar.
Akty mowy o funkcji fatycznej w wywiadach telewizyjnych
(2010-07-12T14:08:21Z) Otulak-Komenda, Monika; Sypnicki, Józef. Promotor
Zagadnienie funkcji języka w kontekście teorii aktów mowy rozważane będzie w oparciu o funkcję fatyczną, której status jest niejasny: niektórzy badacze nie uznają jej za równorzędną innym funkcjom, ale za funkcję sekundarną, obecną w każdej wypowiedzi językowej. Termin został wprowadzony przez antropologa, Bronisława Malinowskiego do określenia swoistego porozumienia między ludźmi - „komunii fatycznej”. Termin ten przejął Roman Jakobson do określenia komunikatów, które służą nawiązaniu, podtrzymaniu lub zerwaniu kontaktu między uczestnikami aktu komunikacji. Rozumienia funkcji fatycznej możemy rozszerzyć o elementy, które umożliwiają rozmówcom kontrolowanie przebiegu interakcji, a także wpływają na przyjazną atmosferę, ułatwiającą komunikację. Powyższe rozważania teoretyczne posłużyły za punkt wyjścia do wyodrębnienia typów aktów mowy o funkcji fatycznej na bazie materiału językowego wywiadów telewizyjnych. Funkcja fatyczna jest zjawiskiem złożonym, wymagającym szczegółowej analizy i nie powinna kojarzyć się tylko ze skonwencjonalizowanymi formułami grzecznościowymi, których klasycznym przykładem jest telefoniczne halo. Akty mowy o funkcji fatycznej są zjawiskiem zasługującym na ujęcie ich w szerszym kontekście, z uwzględnieniem elementów parawerbalnych i niewerbalnych.
Aktywność fizjologiczna peptydów jamamarinu i alloferonu oraz ich peptydomimetyków u chrząszcza Tenebrio molitor L.
(2019) Walkowiak-Nowicka, Karolina; Rosiński, Grzegorz. Promotor
W pracy zbadano w układzie heterologicznym z wykorzystaniem chrząszcza T. molitor aktywność immunotropową, gonadotropową oraz embriotoksyczną: alloferonu i jamamarinu oraz ich peptydomimetyków stanowiących koniugaty z nasyconymi kwasami tłuszczowymi: kwasem kaprylowym [C8], mirystynowym [C14] i palmitynowym [C16]. Badania prowadzone na dorosłych chrząszczach wykazały plejotropowe i zróżnicowane oddziaływanie tych związków na procesy związane z funkcjonowaniem układu immunologicznego i rozrodczego oraz rozwój embrionalny. Należy zaznaczyć, że badania z wykorzystaniem testowanych peptydomimetyków alloferonu zostały przeprowadzone po raz pierwszy. Z kolei poznanie aktywności jamamarinu, niedawno opisanego pentapeptydu wyizolowanego z ćmy Antheraea yamamai, jak i jego analogu, dostarczyło nowych danych odnośnie fizjologicznej roli tego peptydu u owadów. Uzyskane wyniki wskazują, że testowane peptydy modulują aktywność układu immunologicznego zarówno na poziomie odpowiedzi komórkowej, zmieniając aktywność fagocytarną hemocytów oraz ich zdolność do nodulacji, jak i wpływają na odpowiedź typu humoralnego opartą o aktywność oksydazy polifenolowej. Aplikacja obu peptydów oraz ich analogów powodowała zwiększenie liczby hemocytów fagocytujących oraz w sposób stężeniowo-zależny wpływała na proces nodulacji, równocześnie indukując stężeniowo- oraz czasowo-zależne zmiany w odpowiedzi humoralnej. Ponadto, związki te, choć nie wpływały na zdolność hemocytów do adhezji, to w części populacji tych komórek wykazywały działanie pro-apoptotyczne. W trakcie badań wykazano ponadto szerokie i zróżnicowane spektrum oddziaływania badanych peptydów i ich analogów na procesy związane z funkcjonowaniem żeńskiego układu rozrodczego T. molitor. Związki te posiadają właściwości oocytrotropowe, folikulotropowe i wpływają na proces owulacji oraz owipozycji, W kontekście rozwojowym, obserwowano, po ich aplikacji topikalnej w trakcie embriogenezy, działanie embriotoksycznie, prowadzące do redukcji liczby wylęgających się larw. Dodatkowo, iniekcja tych związków powodowała wystąpienie stężeniowo-zależnych zmian w objętości oocytów terminalnych, które nie były jednak powiązane z równoczesnymi zmianami w strukturze nabłonka folikularnego owariolii. Były one raczej skorelowane ze zwiększeniem poziomu ekspresji genu kodującego witelogeninę, białka zapasowego dla rozwijającego się zarodka, w tkance ciała tłuszczowego i jajniku. Ponadto po aplikacji alloferonu oraz jego analogów obserwowano bimodalny, stężeniowo-zależny wpływ tego związku na liczbę składanych jaj. Chociaż wyniki przeprowadzonych badań pokazują wyraźnie immunotropową, gonadotropową i embriotoksyczną aktywność alloferonu i jamamarinu oraz ich peptydomimetyków, to trudno precyzyjnie określić, które z tych rodzajów aktywności są bardziej specyficzne dla jednego lub drugiego peptydu natywnego. Wykonana wstępna analiza współzależności struktura – aktywność fizjologiczna dla obu peptydów zdaje się pokazywać, że modyfikowanie N-końca ich cząsteczki w kierunku bardziej hydrofobowym pozwala otrzymać koniugaty o własnościach agonistów lub antagonistów. Fakt, że oba natywne peptydy wykazują szerokie działanie fizjologiczne dowodzi pośrednio występowania receptora(ów) w tkankach T. molior dla tych peptydów. Poza tym zróżnicowana niekiedy odpowiedź w badanych procesach fizjologicznych podczas działania poszczególnych analogów sugeruje możliwość zmiany w oddziaływaniu analogów z receporem(ami) dla tych peptydów, a także modyfikowania transdukcji sygnału.
Aktywność katalityczna pincerowych kompleksów kobaltu(II) z ligandami typu PNP w reakcjach sililowania alkinów i związków karbonylowych
(2023) Stachowiak-Dłużyńska, Hanna; Hreczycho, Grzegorz. Promotor
Celem naukowym niniejszej rozprawy doktorskiej pt. „Aktywność katalityczna pincerowych kompleksów kobaltu(II) z ligandami typu PNP w reakcjach sililowania alkinów i związków karbonylowych” było opracowanie nowych, efektywnych, wydajnych i selektywnych szlaków syntetycznych prowadzących do otrzymania cennych związków organicznych i krzemoorganicznych, z wykorzystaniem tanich i łatwo dostępnych związków koordynacyjnych kobaltu o dużej aktywności katalitycznej. Zaproponowane strategie wykorzystują 1° i 2° silany zarówno jako reagenty oraz efektywne aktywatory pre-katalizatorów kobaltowych, pozwalając na wyeliminowanie dodatkowych zasad lub borowodorków metali, powszechnie wykorzystywanych do aktywacji podobnych kompleksów. Dodatkowo zaprezentowano możliwe mechanizmy w badanych procesach katalitycznych, a także dokładnie scharakteryzowano wszystkie otrzymane produkty za pomocą technik spektroskopowych. Niniejsza praca doktorska opisuje preparatykę niesymetrycznych bis(sililo)acetylenów, symetrycznych i niesymetrycznych trisililo-bis(acetylenów), (E)-winylosilanów, wicynalnych disililoalkenów, eterów sililowych oraz drugorzędowych alkoholi, w wyniku procesów dehydrogenującego sililowania lub hydrosililowania układów nienasyconych węgiel-węgiel i węgiel-tlen, w których rolę pre-katalizatorów odgrywają pincerowe kompleksy kobaltu(II) z ligandami typu PNP. Uzyskane wyniki przedstawiono w postaci trzech publikacji naukowych. The scientific aim of this doctoral dissertation, entitled “Catalytic activity of cobalt(II) pincer complexes containing PNP-type ligands in silylation reactions of alkynes and carbonyl compounds” was the development of novel, effective, efficient and selective synthetic pathways leading to the valuable organic and organosilicon compounds, using cheap and readily available cobalt coordination compounds with high catalytic activity. The designed strategies utilize 1° and 2° silanes as simultaneous reactants and effective activators of cobalt pre-catalysts, eliminating the employment of additional bases or metal borohydrides commonly used to activate similar complexes. In addition, the plausible mechanisms in the studied catalytic processes were also presented, and all of the obtained products were accurately analyzed by using spectroscopic techniques. This doctoral dissertation describes the synthesis of unsymmetrical bis(silyl)acetylenes, symmetrical and unsymmetrical trisilyl-bis(acetylenes), (E)-vinylsilanes, vicinal disilylalkenes, silyl ethers, and secondary alcohols, as a result of dehydrogenative silylation and hydrosilylation of carbon-carbon or carbon-oxygen unsaturated systems, in cobalt(II) pincer complexes with PNP-type ligands act as pre-catalysts. The achieved results are subsequently described in three publications.

Browse

Browsing Doktoraty/PhD Theses by Title

Results Per Page

Sort Options